Mama stuurt me ‘s avonds op
in mijn dekbed-envelop.
Nachtpost, zegt ze,
daarna legt ze
zachte lippen op mijn mond:
dat zijn de zegels,
de regels om te zorgen
dat ik ‘s morgens
teruggezonden word.
Dan gaap ik
en dan lacht ze:
Welterusten liefje.
Dan slaap ik
en dan zucht ze:
Welterusten briefje.